Ik schrijf dit in memoriam als schoonzoon van mevrouw Mies Pierrot, lid van de Valkenklasse, onlangs op 27 juni op haar 99e overleden.
Vanaf 1947 zeilde ze met haar man Chris Pierrot ( met de valk 36 genaamd Tourbillon), in de “grote” wedstrijden zoals De Kaag, de Hollandweek en de Sneekweek. En niet onverdienstelijk, er werden diverse bekers gescoord. Voor degenen die geïnteresseerd zijn in de namen van hun tegenstanders toentertijd. Ik noem de van Burens, Mulder, Hoppe, Kirkenier, Scherpel, Ritman, van Veen. De oudere valkenzeilers onder ons herinneren zich deze namen nog wel, hebben er mogelijk nog tegen gezeild ook. Sterker nog, velen van hun kinderen en/of kleinkinderen zeilen nu nog.
Uit een krantenverslag over de kaagweek in 1949 die de titel droeg: “Driekwart der Kaag-deelnemers uit de strijd”:
De op één na laatste dag van de Kaagweek ging vergezeld van een miezerige regen, gevolgd door een “woest” zonnetje. Het resultaat was een soortement orkaan, zoals wij nog zelden in een Kaagweek hebben meegemaakt en waardoor de meeste zeilers – toch al met grote averij – liever de kant opzochten, dan in de wedstrijd te blijven. Zij, die dachten nog een behoorlijk resultaat te bereiken, werden afgescheept met kapotte masten of andere narigheden.
Foto van de Valk 36 Tourbillon, waarschijnlijk in 1947
Ik vroeg mijn schoonmoeder ongeveer 3 maanden geleden (op haar 99e dus) naar de storm in deze Kaagweek, want ik wist dat ze hadden meegedaan. Ik had mijn sterke twijfels of ze zich daar nog wel iets van kon herinneren. Ja hoor, zei ze, we zagen de storm aankomen en hebben op tijd de zeilen gestreken. Hoe mooi, dat juist die herinneringen altijd blijven hangen.
De reis vanuit het “westen” naar Sneek ging destijds niet met trailers over de weg. Er werd een lokale vrachtschipper gecharterd waar naast enkele valken ook 16 m2-en en sharpies werden ingeladen. Het werd gelijk je zomervakantie.
Na de Sneekweek in 1951, een weekje vakantie er aan vast knopen in de Valk 36
Over een wat latere tijd, in het voorjaar van 1952: ze was al 7 maanden zwanger van mijn vrouw Hanneke, maar hing nog steevast buitenboord in de Valk 36. Een trapeze was er toen nog niet, de zitbank werd omgedraaid, aan de onderkant daarvan waren dan 2 latjes aangebracht waar je met de neus van je schoen onder kon haken.
Verlies je nu na al die jaren de wedstrijd kriebels? Dat blijkt van niet. Nadat haar man Chris in 2000 was overleden is ze vele jaren met Hanneke en mijzelf meegegaan op zeereizen op ons zeiljacht. Tijdens één van die reizen, ze was inmiddels 92 jaar, zeilden we lekker aan de wind met een gangetje van 4,5 knoop. Ik zag aan haar gezicht dat er iets niet in orde was. Totdat ze me enigszins streng toesprak: Peter, die Genua staat echt iets te strak hoor!!
Overigens, de Valk 36 Tourbillon is nog steeds in de familie, dat zal voorlopig wel zo blijven ook.
Peter Albers